Bijgewerkt op 4 april 2023
Wat is het syndroom van Wolff-Parkinson-White?
Het syndroom van Wolff-Parkinson-White – vaak afgekort tot WPW-syndroom – is een aandoening van het hart die kan leiden tot, soms ernstige, hartritmestoornissen. Het gaat dan vaak om boezemfibrilleren.
De aandoening is genoemd naar de cardiologen Dr Louis Wolff, Dr John Parkinson, en Dr Paul Dudley White. Zij beschreven in 1930 als eersten de kenmerkende ECG-afwijkingen die de aandoening kenmerken. In 1915 werd de aandoening echter al beschreven door Dr Frank Norman Wilson.
Wat is de oorzaak?
Vaak is niet duidelijk wat de oorzaak is van dit syndroom. Het onderliggende probleem is een extra geleidingsroute van de hartboezems (atria) naar de hartkamers (ventrikels).
Bij sommige patiënten wordt de aandoening veroorzaakt door een afwijking in het DNA. Bij hen kan een afwijking (mutatie) van het zogenaamde PRKAG2-gen worden gevonden. Deze afwijking kan worden geërfd van één van beide ouders, of nieuw ontstaan tijdens de ontwikkeling van de embryo.
Welke symptomen geeft het?
Niet iedereen met het Woff-Parkinson-White syndroom heeft klachten. Dat geldt voor ongeveer eenderde van de mensen met deze aandoening. De overigen hebben meestal klachten zoals:
- snelle hartslag (tachycardie)
- onregelmatige hartslag
- hartkloppingen
- flauwvallen
Hoe wordt de diagnose gesteld?
De diagnose wordt gesteld met behulp van een hartfilmpje (elektrocardiogram). Daarop zijn vaak een verkorting van het PR-interval en een verlenging van het QRS-complex zichtbaar. Daarnaast kan een zogenaamde delta-golf aanwezig zijn.
Wat is de behandeling?
Het syndroom van Wolff-Parkinson-White wordt behandeld met geneesmiddelen of katheterablatie. Bij katheterablatie wordt het weefsel in het hart waar de abnormale geleiding plaatsvindt weggebrand.
Hoe vaak komt het voor?
De aandoening komt voor bij naar schatting 0,2% van de bevolking. Dat betekent dat het syndroom jaarlijks in Nederland bij zo’n 350 mensen wordt vastgesteld.